ΤΙΝΑ, τοκογλύφοι, λοχίες, ντόπια οικονομική ολιγαρχία και λαϊκή κυριαρχία.

«Η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το πολυεθνικό μονοπωλιακό
κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη “φωνή του κυρίου της’’».
Ανδρέας Παπανδρέου, εφημερίδα Εξόρμηση, Μάρτιος 1977Η διάσημη θατσερική ιαχή ‘there
is no alternative’ (ΤΙΝΑ) των αρχών
της δεκαετίας του ’80 σηματοδότησε
την επέλαση του νεοφιλελεύθερου
καπιταλισμού επί των υλικών και
θεσμικών κατακτήσεων των λαϊκών
στρωμάτων και της μισθωτής εργα-
σίας, όπως είχαν αποτυπωθεί κατά
την περίοδο 1945-1975 στο σοσιαλ-
δημοκρατικό κοινωνικό συμβόλαιο,
στους κοινωνικούς σχηματισμούς
της δυτικής Ευρώπης. Η Ευρωπα-
ϊκή Ένωση δομείται στη βάση της
νεοφιλελεύθερης πολιτικής, που κωδικοποιήθηκε στη
Συνθήκη του Μάαστριχτ και στο Σύμφωνο Σταθερότητας.
Το κοινωνικό έλλειμμα, αίτιο και αποτέλεσμα του δημο-
κρατικού ελλείμματος, χαρακτηρίζει τη συγκρότηση και
τις πολιτικές της Ε.Ε. Σήμερα οι ηγετικές δυνάμεις της
Ε.Ε. αρνούνται να βγάλουν συμπεράσματα από την κρίση
και εμμένουν στα νεοφιλελεύθερα δόγματα υπονομεύο-
ντας την ευρωπαϊκή ενοποίηση, αρνούμενες στην πράξη
την αρχή της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών – μελών.
Οι κερδοσκοπικές επιθέσεις στο ευρώ αντανακλούν
επίσης τις αντιθέσεις με τους άλλους πόλους του συστή-
ματος στοχεύοντας στους λεγόμενους «αδύνατους κρί-
κους» της ευρωζώνης, δηλαδή την Πορτογαλία, την Ιτα-
λία, την Ιρλανδία, την Ελλάδα και την Ισπανία (τα αποκα-
λούμενα και «PIIGS», στη χυδαία και κυνική γλώσσα των
χρηματιστών). Είναι σαφές ότι η λογική της νομισματικής
ενοποίησης χωρίς οικονομικό συντονισμό και αλληλεγ-
γύη στρέφεται εναντίον της ισόρροπης ανάπτυξης της
ευρωζώνης και της πραγματικής σύγκλισης και συνεπώς
ενισχύει περαιτέρω τις ισχυρές οικονομίες εις βάρος των
πιο αδύναμων μεταφέροντας, παράλληλα, πλούτο προς τα
ανώτερα εισοδηματικά στρώματα και στον Βορρά και στο
Νότο. Οι γραφειοκράτες, κομισά-
ριοι και λοχίες του διευθυντηρίου
των Βρυξελλών επιχειρούν και
δυστυχώς επιτυγχάνουν – μέχρι
τώρα - να επιβάλλουν τις αντιλα-
ϊκές και αντιδημοκρατικές πολιτι-
κές τους στις εθνικές κυβερνήσεις
(πολλές από τις οποίες με μεγάλη
προθυμία έτσι κι αλλιώς τις εκτε-
λούν), με στόχο να πληρώσουν
την κρίση τα λαϊκά και μεσαία
στρώματα. Αυτός είναι ο πυρήνας
της στρατηγικής που υπαγορεύ-
ουν οι «αγορές». Πρόκειται για μια επιχείρηση γιγαντιαί-
ας αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου σε βάρος των
«από κάτω» και υπέρ των «από πάνω», με στόχο την κρίση
του καπιταλισμού να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι.
Ειδικότερα η χώρα μας βρέθηκε στο επίκεντρο των
επιθέσεων διότι πράγματι ανήκει στους αδύνατους κρί-
κους της ευρωζώνης και επιπλέον διότι μόλις έχει εκλεγεί
το ΠΑ.ΣΟ.Κ, με διακηρυγμένο πρόγραμμα αντιμετώπισης
της οικονομικής κρίσης σε μια κατεύθυνση αναθέρμανσης
της οικονομίας, τόνωσης της ζήτησης και αύξησης των
δημοσίων δαπανών, δίνοντας ένα «κακό παράδειγμα» για
τα συμφέροντα των αγορών στην Ελλάδα και διεθνώς.
Τα ανωτέρω σε συνδυασμό με τη θέση του Προέδρου του
ΠΑ.ΣΟ.Κ. Γ. Παπανδρέου στην προεδρία της Σοσιαλι-
στικής Διεθνούς, αλλά και τη θέση του Κινήματος στις
πρόσφατες ευρωεκλογές για ανάγκη αναθεώρησης του
Συμφώνου Σταθερότητας, οδήγησαν τμήματα της διε-
θνούς άρχουσας τάξης στην άσκηση πρωτοφανών συνε-
χών πιέσεων στη νεοεκλεγμένη κυβέρνηση προκειμένου
να αναιρέσει το πρόγραμμά της και να υπαναχωρήσει από
τις δεσμεύσεις της στον ελληνικό λαό.
Η διεθνής οικονομική κρίση είναι βέβαια αναμφισβή-
Περιοδική έκδοση μελών ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ανένταχτων σοσιαλιστών για την Κοινωνική Δημοκρατία
www.neosagonistis.gr
neosagonistis07@gmail.com
ΤΙΝΑ, τοκογλύφοι, λοχίες, ντόπια οικονομική ολιγαρχία και λαϊκή κυριαρχία.
«Η ντόπια μεγαλοαστική τάξη, υποτελής, δορυφορική και διαβρωμένη από το πολυεθνικό μονοπωλιακό
κεφάλαιο, όσες αντιδικίες κι αν έχει μαζί του, στα κρίσιμα θέματα θα μιλήσει με τη “φωνή του κυρίου της’’».
Ανδρέας Παπανδρέου, εφημερίδα Εξόρμηση, Μάρτιος 1977
τητη και η θέση της χώρας μας στη σημερινή συγκυρία
φαίνεται εξαιρετικά δύσκολη. Όμως ας δούμε τα στοιχεία:
το συνολικό χρέος της Ελλάδας, δημόσιο και ιδιωτικό, εί-
ναι στο ύψος του 179% του Α.Ε.Π., ενώ το αντίστοιχο της
ευρωζώνης στο 175% του Α.Ε.Π. Μια σειρά «συνετών»
δε κρατών μας ξεπερνούν κατά πολύ: Ολλανδία 234%,
Ιρλανδία 222%, Βέλγιο 219%, Ισπανία 207%, Πορτογαλία
197%, Ιταλία 194%. Μάλλον δεν τα πηγαίνουν και πολύ
καλύτερα από εμάς.
Το κύριο πρόβλημα της χώρας, ωστόσο, δεν είναι το
δημοσιονομικό αλλά το παραγωγικό και αναπτυξιακό.
Εδώ και πολλά χρόνια εντείνεται η αποβιομηχάνιση της
χώρας, πολλές φορές με ψευδεπίγραφα «οικολογικά» επι-
χειρήματα. Η αγροτική παραγωγή έχει υποστεί δραματική
συρρίκνωση ενώ οι κρατικές πολιτικές επικεντρώνονται
σε αποζημιώσεις και όχι σε κίνητρα για την αναδιάρθρω-
σή της και σπάσιμο των καρτέλ. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν
λίγες μέρες πέρασε η 100η επέτειος της εξέγερσης του Κι-
λελέρ χωρίς να τη θυμηθεί κανείς, ούτε τα κόμματα της
Αριστεράς, ούτε οι αγροτοπατέρες. Αφήνουμε ως κοινω-
νία και πολιτική να κλείνουν εργοστάσια, όπως η ΑΒΕΖ
στη Θεσσαλονίκη, εγκαταλείποντας τη σιτοπαραγωγή
στο έλεος ασύδοτων μεγαλεμπόρων, βιομηχανικές μονά-
δες όπως η SIEMENS, επίσης στη Θεσσαλονίκη, που θα
μπορούσε να γίνει η βάση για μια εθνική βιομηχανία τε-
χνολογιών αιχμής σε σύνδεση με τα πανεπιστημιακά και
τεχνολογικά ιδρύματα και ερευνητικά κέντρα της χώρας.
Αδρανούμε ή καθυστερούμε επικίνδυνα να στηρίξουμε
ελληνικές βιομηχανίες σε παραδοσιακούς κλάδους (ένδυ-
ση – υπόδηση) όπως η ELITE, που έχουν τη δυνατότητα
να σταθούν στο διεθνή ανταγωνισμό παρέχοντας εργασία
σε ειδικευμένο προσωπικό και πόρους στα ασφαλιστικά
ταμεία και το κράτος.
Είναι προφανές ότι λεφτά υπάρχουν, αλλά δεν θί-
γονται αυτοί που τα ιδιοποιήθηκαν είτε παράνομα είτε
νόμιμα. Διότι, σε τελική ανάλυση, η μεγάλη λεηλασία
ήταν «νόμιμη». Ήταν το αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών
που ευνοούσαν τους ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους
σε βάρος των εργαζόμενων, των συνταξιούχων, των μι-
κρομεσαίων. Το διεθνές και εγχώριο χρηματοπιστωτικό
κεφάλαιο, παγιδευμένο και το ίδιο στα αδιέξοδα ενός
συστήματος – φούσκα, επιζητεί ακόμα και σήμερα διέξο-
δο κάλυψης των ζημιών και νέας κερδοφορίας, όχι στην
παραγωγή, ούτε καν στις αγορές, αλλά στην άνοδο των
επιτοκίων των χρεών των κρατών, ιδιαίτερα τώρα που το
πολιτικό προσωπικό είναι προσηλωμένο με θρησκευτικό
φανατισμό στα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού.
Τα μέτρα που εξήγγειλε πρόσφατα η Κυβέρνηση ση-
ματοδοτούν την διάψευση των προεκλογικών εξαγγελι-
ών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ήρθαν, μάλιστα, να ολοκληρώσουν μια
σειρά από αντιφατικά μηνύματα των πρώτων 100 ημερών
που έστελνε η κυβέρνηση και τα οποία υπήρξαν απλώς η
εκδήλωση των αντιθέσεων στο εσωτερικό της, στο χώρο
της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, αλλά και στο επίπεδο του
Εθνικού Συμβουλίου του κόμματος όπως εκδηλώθηκε στη
μοναδική μέχρι σήμερα συνεδρίαση του οργάνου μετά τις
εκλογές. Κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης είχαν αρχίσει
άλλωστε από πολύ νωρίς να μιλάνε για «κίνδυνο χρεω-
κοπίας», για «Τιτανικό». Έριξαν ματωμένο κρέας στη θά-
λασσα και τώρα απορούν που μαζεύτηκαν καρχαρίες.
Σήμερα μπροστά στα μάτια όλου του λαού δίνεται η
εντύπωση ότι επικρατεί εντός του ΠΑΣΟΚ η αντίληψη
του κατεστημένου. Αυτών που ναυπήγησαν τον ιστορικό
«Τιτανικό»… Αυτών που πρόβλεψαν βάρκες μόνο για
τη πρώτη θέση και όταν προέκυψε το ναυάγιο έστειλαν
στην παγωμένη θάλασσα τους επιβάτες της τρίτης θέ-
σης, το πολύ μ’ ένα σωσίβιο…
Η παρούσα συγκυρία φαίνεται να εδραιώνει την από
το 1996 (με μεταβατική περίοδο τη δεκαετία 1985-1995)
επικράτησε εντός του ΠΑ.ΣΟ.Κ. της αστικής συνιστώσας
σε βάρος της σοσιαλιστικής, νοουμένες ως αντικειμενικές
τάσεις-κατευθύνσεις, ως σχέσεις πολιτικής εκπροσώπη-
σης κοινωνικών τάξεων και ομάδων, πέραν των επιμέ-
ρους υποκειμενικών ομαδοποιήσεων και συσπειρώσε-
ων. Η προγραμματική βελτίωση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατά την
περίοδο 2008-2009, που υποστηρίξαμε ως περιοδικό, με
αποκορύφωμα τη θέση περί αναθεώρησης του συμφώνου
σταθερότητας και το προεκλογικό πρόγραμμα περί ανα-
θέρμανσης της οικονομίας και πολιτικών ενίσχυσης της
ζήτησης και αύξησης των δημοσίων επενδύσεων, σύντομα
αποδείχθηκε αβαθής και έωλη. Είχαμε εγκαίρως επισημά-
νει ότι αυτές οι εξαγγελίες θα κινητοποιούσαν εναντίον
μας τη νεοφιλελεύθερη αντίδραση, εσωτερικά και κυρίως
διεθνώς. Επιτυχία στον αγώνα αυτό, που εκτιμούσαμε ως
αναπόφευκτο, μπορούσε να εγγυηθεί μόνο η συγκροτη-
μένη παρέμβαση ενός ισχυρού ΠΑ.ΣΟ.Κ., η πολιτική ανα-
βάθμιση της Οργάνωσής του, η ενότητα του λαού και τα
κοινωνικά κινήματα, σε συνεννόηση και με τα άλλα προ-
οδευτικά κόμματα.
Την ίδια στιγμή, το κράτος, που υποτίθεται ότι βρί-
σκεται σε «πόλεμο», μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι. Στο
σκληρό δημόσιο οι απαραίτητες αλλαγές καρκινοβατούν
στην αναζήτηση του τέλειου συστήματος. Σε πάρα πολ-
λούς δημόσιους οργανισμούς και επιχειρήσεις υπάρχουν
ακόμα οι διοικήσεις της Ν.Δ. που συνεχίζουν το «θεάρε-
στο» έργο τους ή απλώς αδιαφορούν με τραγικές συνέ-
πειες και στις δυο περιπτώσεις για το δημόσιο συμφέρον.
Καμία πραγματική άρση των συνεπειών της δεξιάς άλω-
σης του κράτους και του ευρύτερου δημόσιου τομέα δεν
έχει πραγματοποιηθεί.
Η κατάσταση στο εσωτερικό του Κινήματος είναι εξί-
σου αποκαρδιωτική: το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ως κόμμα βρίσκεται σε
ιδιότυπη αναστολή λειτουργίας, τα στελέχη και τα μέλη
του αγνοούνται, όταν δεν χλευάζονται, από ένα μηχανισμό
που λειτουργεί με όρους φεουδαρχικού τύπου. Τα αιρετά
κομματικά όργανα δεν έχουν καμία δυνατότητα παρέμβα-
σης στη χάραξη της πολιτικής, οι τάσεις και τα ρεύματα
είναι αποκλεισμένα, η οργανωμένη βάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ.
περιθωριοποιείται και, μοιραία, τείνει να αποστασιοποι-
ηθεί. Κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται χωρίς ουσιαστική
συζήτηση μέσα στο Κίνημα. Φτάσαμε στο σημείο κορυ-
φαία στελέχη της Κυβέρνησης να λοιδωρούν την αντίθε-
τη άποψη, να υιοθετούν απαράδεκτους χαρακτηρισμούς
για συντρόφους και να απειλούν με πειθαρχικά μέτρα.
Με ανακοίνωση μας, την 1η Οκτωβρίου 2009 και ενό-
ψει των επικείμενων εκλογών της 4ης Οκτωβρίου, προει-
δοποιούσαμε μεταξύ άλλων ότι το διευθυντήριο μαζί με
την παρασιτική οικονομική ολιγαρχία και με τμήματα της
κατεστημένης πολιτικής ελίτ της χώρας, θα ασκήσουν
μεγάλες πιέσεις προς την κυβέρνηση να μην εφαρμόσει
το πρόγραμμά της και να ασκήσει πολιτική στη βάση του
Συμφώνου Σταθερότητας. Όμως η δύναμη για ένα σοσια-
λιστικό κίνημα δεν είναι οι «κάλπικοι και εφήμεροι φίλοι»
των Μ.Μ.Ε., που σήμερα «στηρίζουν» τον στρατηγικό
αφοπλισμό του ΠΑ.ΣΟ.Κ., αλλά ο οργανωμένος λαός, οι
κομματικές του οργανώσεις, τα συνδικάτα και τα κοινωνι-
κά λαϊκά κινήματα.
Ο λαός καλείται σήμερα να πληρώσει βαρύτατο τίμη-
μα για την κρίση για την οποία δεν ευθύνεται. Η επιδρο-
μή εναντίον του λαϊκού εισοδήματος φοβούμαστε βά-
σιμα ότι δεν θα ανορθώσει τα οικονομικά του κράτους,
αλλά αντίθετα θα βυθίσει τη χώρα σε ακόμα χειρότερη
ύφεση. Οι θυσίες που μας ζητούν οι αδηφάγες καπιταλι-
στικές αγορές δεν είναι μόνο άδικες, αλλά κατά τη γνώμη
μας, θα αποδειχθούν και αναποτελεσματικές. Η επόμενη
αξίωσή τους θα είναι η γενική εκποίηση της χώρας, ένα
σαρωτικό κύμα ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσί-
ας και η μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα μαζί
με απολύσεις στο δημόσιο, στο όνομα πάντα της ανταγω-
νιστικότητας.
Αυτός ο δρόμος πρέπει να ανακοπεί! Άμεσα, με λα-
ϊκές κινητοποιήσεις, με τη συγκρότηση απεργιακών τα-
μείων και περιφρουρούμενες απεργίες. Και για να υπάρξει
προοπτική για το λαό και τη χώρα απαιτείται ένα μεγάλο
κίνημα επαναφοράς στην πολιτική των αποφάσεων για
το μέλλον μας που ιδιοποιούνται σήμερα οι αγορές και
τα διευθυντήρια, οι καρχαρίες και οι λοχίες του νεοφιλε-
λευθερισμού. Το περήφανο όχι του ισλανδικού λαού στο
πρόσφατο δημοψήφισμα όπου με 93,2% απέρριψε τους
εκβιασμούς και αρνήθηκε να αποπληρώσει τις οφειλές σε
μεγάλες χώρες μετά την κατάρρευση του τραπεζικού συ-
στήματος, δείχνει τη δύναμη και την αποφασιστικότητα
των λαών να μην επιτρέψουν να υποθηκευθεί η ζωή τους
στα παιχνίδια των αγορών και των κερδοσκόπων.
Οι δυνάμεις της οικονομικής ολιγαρχίας του τόπου, η
κοινωνική δεξιά, είναι η συμφορά αυτής της χώρας. Είναι
ακριβώς λόγω του χαρακτήρα της και των ταξικών συμ-
φερόντων της που στις κρίσιμες στιγμές μιλά «με τη φωνή
του κυρίου της»... Είναι άμεση λαϊκή απαίτηση να γίνει ο
απολογισμός του εικοσαετούς κύκλου 1990-2009, όταν
δογματικά και με φανατική προσήλωση (με εξαίρεση την
περίοδο 1994-1995) εφαρμόστηκε το κυρίαρχο νεοφιλε-
λεύθερο παράδειγμα, οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων,
της «απελευθέρωσης» του χρηματοπιστωτικού συστήμα-
τος, της ευελιξίας στις εργασιακές σχέσεις, της αποδόμη-
σης του κοινωνικοσφαλιστικού συστήματος. Πού οδήγη-
σαν οι πολιτικές αυτές; Ποιό είναι το ιστορικό αποτέλε-
σμά τους; Υπηρέτησαν την ντόπια οικονομική ολιγαρχία,
ιδιωτικοποίησαν το δημόσιο χώρο, όξυναν τις κοινωνικές
ανισότητες, εκτόξευσαν τo δημοσιονομικό έλλειμμα και
το δημόσιο χρέος, διεύρυναν το έλλειμμα του ισοζυγίου
τρεχουσών συναλλαγών, διέλυσαν την παραγωγική δομή
και την κοινωνική συνοχή της χώρας, πραγματοποίησαν
αναδιανομή πλούτου υπέρ των «από πάνω». Κορυφαίο
παράδειγμα η επιχείρηση «Ολυμπιακοί Αγώνες».
Πρέπει να γίνει απολογισμός εδώ και τώρα, για να μην
επαναληφθεί το πάρτυ των ολίγων σε βάρος των πολλών,
των «μη προνομιούχων». Ερμηνεία του πρόσφατου πα-
ρελθόντος «από τα κάτω» με βάση τα λαϊκά συμφέροντα
και όχι επικράτηση απόψεων του τύπου «για όλα φταίει ο
Ανδρέας Παπανδρέου, η μεταπολίτευση, η λαϊκή συμμε-
τοχή και η αριστερά», όπως για χρόνια προπαγανδίζει η
κοινωνική δεξιά, το οικονομικό, πολιτικό και διανοητικό
κατεστημένο της χώρας. Μας λένε συνεχώς ότι τελείωσε
η μεταπολίτευση, η οποία ευθύνεται για τα δεινά του τό-
που. Μα έχει τελειώσει από το 1989-1990. Στιγματίζουν τη
μεταπολίτευση επειδή έχει καταγραφεί στο συλλογικό φα-
ντασιακό ως μια περίοδος μαζικών αγώνων, λαϊκών διεκ-
δικήσεων, υλικών και θεσμικών κατακτήσεων, αριστερής
ιδεολογικής ηγεμονίας, καθώς επιδιώκουν ν’ αποτρέψουν
τη λαϊκή μαχητική παρέμβαση και την αριστερή πολι-
τικοποίηση της νέας γενιάς στη σημερινή συγκυρία της
επίθεσης των «από πάνω» για να συνεχίσουν ανενόχλητοι
και εις υγείαν των κορόιδων, τη νέα συσσώρευση, το νέο
πάρτυ. Αυτός είναι ο στόχος. Δεν θα τους περάσει!
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. συγκροτήθηκε ως το κόμμα των αγρο-
τών, των εργατών, των υπαλλήλων, των νέων, των φοιτη-
τών, των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών, των
επιστημόνων και των αυτοαπασχολούμενων. Είναι η έκ-
φραση της ελπίδας και της προοπτικής του λαού μας, δί-
νοντας δημοκρατικό και σοσιαλιστικό περιεχόμενο στην
«αγωνία αυτού του τόπου για ζωή»... Δεν είναι και δεν θα
γίνει το κόμμα του διευθυντηρίου, των τραπεζιτών, του
ΣΕΒ, των κάθε λογής παπαγάλων των συμφερόντων. Η
κυβέρνηση θα έπρεπε να ζητήσει εδώ και τώρα τις αποζη-
μιώσεις για τα θύματα και τις καταστροφές που υπέστη ο
ελληνικός λαός από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής,
το δάνειο της κατοχής που πληρώσαμε με πείνα. Αντίθε-
τα, όμως, φαίνεται σήμερα να επιλέγει να ακούει διάφο-
ρους, εκπροσώπους και μη του γερμανικού οικονομικού
και πολιτικού κατεστημένου, να λένε ότι η Ελλάδα πρέπει
να πουλήσει τη γη της, τα νησιά της κλπ. Θυμίζοντας την
πρόταση ενός παλαιότερου πρωθυπουργού της χώρας που
ακόμη επιμένει να εκφοβίζει το λαό προσφέροντας απλό-
χερη στήριξη στη σημερινή πολιτική της κυβέρνησης…
Απαίτηση του ελληνικού λαού είναι η εθνική, κοινω-
νική, δημοκρατική, παραγωγική και περιβαλλοντική ανα-
συγκρότηση της χώρας, όπως εκφράστηκε με τη μεγάλη
λαϊκή νίκη στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου και την εκλογι-
κή συντριβή της Δεξιάς. Κριτήριο των πολιτών και μέτρο
αξιολόγησης του κυβερνητικού έργου είναι η πορεία ανα-
συγκρότησης της χώρας με γνώμονα τις κοινωνικές ανά-
γκες. Ό,τι είναι αντιλαϊκό δεν μπορεί να είναι εθνικό.
Εθνικό συμφέρον είναι ότι ταυτίζεται με τα συμφέροντα
του λαού και με το αναφαίρετο δικαίωμα της ανεξαρτη-
σίας και κυριαρχίας του. Γιατί το έθνος είναι ο λαός και
όχι η οικονομική ολιγαρχία του τόπου. Με τα λόγια του
ποιητή, εθνικόν είναι το αληθές. Όχι η προπαγανδιστική
τρομοκρατία των ευρωγραφειοκρατών κι αυτών που, φα-
νερά πια, εκπροσωπούν...
Ζητάμε
ü Αναθεώρηση του Προγράμματος Σταθερότητας.
Ανάκληση των αντιλαϊκών και αντιαναπτυξιακών οικονο-
μικών μέτρων. Η κυβέρνηση να εφαρμόσει το πρόγραμμα
που εγκρίθηκε από τον ελληνικό λαό στις 4 Οκτωβρίου
2009, προχωρώντας παράλληλα στην άμεση πλήρωση
νευραλγικών θέσεων του κρατικού μηχανισμού χωρίς πε-
ραιτέρω χρονοτριβή και καθυστερήσεις, με κριτήριο τη
γνώση, το ήθος και την αποτελεσματικότητα.
ü Αναθέρμανση της οικονομίας, κοινωνικός και ανα-
πτυξιακός προσανατολισμός του κράτους, ανάκτηση
του δημοσίου χώρου, συγκρότηση δημόσιου πυλώνα στο
χρηματοπιστωτικό σύστημα για να αντιμετωπισθούν τα
κερδοσκοπικά παιχνίδια των τραπεζιτών, περιστολή της
ασυδοσίας που επικρατεί στην κίνηση των κεφαλαίων,
ενίσχυση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, τό-
νωση της ζήτησης, στήριξη του λαϊκού εισοδήματος, κα-
τάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, ενίσχυση
του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης μέσα από την
καταπολέμηση της εισφοροδιαφυγής. Ουσιαστική στή-
ριξη της δημογραφικής ανάκαμψης του ελληνικού λαού.
Δίκαιο και πραγματικά αναλογικό φορολογικό σύστημα,
ενίσχυση του Ε.Σ.Υ. και της δημόσιας παιδείας, σ’ όλες τις
βαθμίδες της εκπαίδευσης, για να γίνει η παιδεία μοχλός
ανάπτυξης και άρσης των ανισοτήτων.
ü Έκδοση ευρωομολόγου με χαμηλό επιτόκιο για τη
στήριξη της ευρωπαϊκής οικονομίας από την επίθεση των
τοκογλύφων των αγορών αλλά και ως απόδειξη της αυτο-
νόητης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Προσφυγή στον εσω-
τερικό δανεισμό με την έκδοση λαϊκού ομολόγου. Πολιτι-
κός έλεγχος και δημοκρατική λειτουργία των Κεντρικών
Τραπεζών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
ü Μάχη για την κατάργηση των ελαστικών μορφών
εργασίας σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο.
ü Κομβικές τομές για την αλλαγή του παραγωγικού
μοντέλου της χώρας μας ενάντια στον παρασιτισμό. Ανα-
συγκρότηση της αγροτικής παραγωγής, στήριξη της βι-
ομηχανίας, ιδιωτικής και δημόσιας, ώστε να μειωθεί το
εμπορικό έλλειμμα. Δημιουργία κοινωνικού τομέα στην
οικονομία. Πρωτοβουλία του Δημοσίου με επιστημονι-
κούς και επιχειρηματικούς φορείς για την ανάπτυξη και
παραγωγική αξιοποίηση τεχνολογιών αιχμής στη χώρα.
ü Αντιμετώπιση του δημοσιονομικού προβλήματος της
Ελλάδας μέσα από την περιστολή της διαφθοράς, της φο-
ροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, μέσα από την αποτε-
λεσματική αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δημο-
σίου, τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και
την πραγματική φορολόγηση των διαφυγόντων επιχειρη-
ματικών υπερκερδών.
ü Μαζική και αγωνιστική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις
των συνδικάτων εναντίον της πολιτικής της λιτότητας, με
προσανατολισμό την προστασία του λαϊκού εισοδήματος
και την ανάπτυξη της αίσθησης του καθήκοντος για την
παραγωγική ανασυγκρότηση του δημόσιου τομέα και μια
δίκαιη συλλογική σύμβαση στον ιδιωτικό.
ü Πραγματοποίηση συνεδρίου ευρωπαϊκών σοσιαλιστι-
κών, σοσιαλδημοκρατικών και εργατικών κομμάτων με
πρωτοβουλία του Κινήματος στην Αθήνα, τον Μάιο 2010,
με θέμα τη σοσιαλιστική απάντηση στην οικονομική κρί-
ση, την ανατροπή του Συμφώνου Σταθερότητας και την
οικοδόμηση μιας δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης.
Ο δρόμος δεν είναι ούτε ο απομονωτισμός ούτε η
υποταγή στο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Αγώνας
για μια κοινωνική Ελλάδα, σε μια δημοκρατική Ευρώπη.
Ο αγώνας μας είναι αυτός που υπηρετεί πραγματικά το
όραμα της ενωμένης δημοκρατικής Ευρώπης. Οι λοχί-
ες του νεοφιλελευθερισμού μόλις ξέσπασε η κρίση απο-
φάνθηκαν ότι κάθε χώρα πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη
της! Πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου
Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τις περιουσίες στην κατε-
χόμενη Κύπρο αποκαλύπτει ότι αυτοί που χτυπούν τα κοι-
νωνικά δικαιώματα δεν σέβονται ούτε τα ατομικά. Είναι
ευρωπαϊστές, δημοκράτες και ανθρωπιστές μόνο όταν
και όποτε τους βολεύει.
Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ!
ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΑΛΛΙΩΣ!
ΟΧΙ ΣΤΑ ΠΑΡΑΣΙΤΑ ΤΗΣ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΑΣ.
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΔΙΕΘΝΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ.
ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ!
Περιοδική έκδοση μελών ΠΑ.ΣΟ.Κ.
και ανένταχτων σοσιαλιστών
για την Κοινωνική Δημοκρατία
www.neosagonistis.gr
Επιμένουμε σοσιαλιστικά